Vertrouwen. Perspectief. Utopie.
Ter gelegenheid van het opspelden van de versierselen behorend bij een pauselijke onderscheiding bij een vriend raakte ik in gesprek met een 35- jarige ondernemer.
We spraken over zijn bedrijf (hij ontwikkelt software om de talenten van medewerkers te testen), en vanzelfsprekend ook over de verdiensten.
Die vielen behoorlijk tegen.
We raakten aan de praat over de oorzaak van de crisis, over wat er is veranderd in onze samenleving. Over dat jongeren nauwelijks een vaste baan krijgen, van zelfstandige zonder personeel kwakkelen naar zwak ziek en misselijk.
Over de onmogelijkheid om een eigen bestaan op te bouwen domweg omdat het inkomen te laag is. De zestig plussers van nu hebben goed voor zichzelf gezorgd: vaak hebben die een inkomen dat een veelvoud is van wat een hardwerkend gezin binnenhaalt.
Vaak betalen de jongeren van nu ook nog voor de ouderen.
Deze bijdrage gaat over inkomen, over het verband met (niet meer beschikbaar) werk, over de noodzaak om anders met inkomen om te gaan. Dat moeten ambtenaren doen, schrijvers en journalisten moeten erover denken en schrijven.
Hopelijk slaagt SocDem erin deze gedachte, de denkkracht, los te weken in linkse en rechtse uithoeken van onze maatschappij. Om het krampachtig vasthouden aan uitkeringen met controle door ambtenaren los te laten voor de gift van het inkomen in de verwachting dat uiteindelijk iedereen zijn talent wil inzetten voor de samenleving.
Voor de samenleving of voor het geld, dat maakt niet zoveel uit.
Ik kijk uit naar werkbare uitwerkingen van het basisloon. Voor de ww- man, voor de WAO, voor de bijstand, voor de AOW, voor de werkloze, voor iedereen. Ook voor de ambtenaren die hun controlebaantje kwijtraken. Voor de mensen die misbruik maken. Voor de meerderheid van de mensen die opbloeien bij de onafhankelijkheid van werk alleen om het inkomen te krijgen.
Ter gelegenheid van het opspelden van de versierselen behorend bij een pauselijke onderscheiding bij een vriend raakte ik in gesprek met een 35- jarige ondernemer.
We spraken over zijn bedrijf (hij ontwikkelt software om de talenten van medewerkers te testen), en vanzelfsprekend ook over de verdiensten.
Die vielen behoorlijk tegen.
We raakten aan de praat over de oorzaak van de crisis, over wat er is veranderd in onze samenleving. Over dat jongeren nauwelijks een vaste baan krijgen, van zelfstandige zonder personeel kwakkelen naar zwak ziek en misselijk.
Over de onmogelijkheid om een eigen bestaan op te bouwen domweg omdat het inkomen te laag is. De zestig plussers van nu hebben goed voor zichzelf gezorgd: vaak hebben die een inkomen dat een veelvoud is van wat een hardwerkend gezin binnenhaalt.
Vaak betalen de jongeren van nu ook nog voor de ouderen.
Deze bijdrage gaat over inkomen, over het verband met (niet meer beschikbaar) werk, over de noodzaak om anders met inkomen om te gaan. Dat moeten ambtenaren doen, schrijvers en journalisten moeten erover denken en schrijven.
Hopelijk slaagt SocDem erin deze gedachte, de denkkracht, los te weken in linkse en rechtse uithoeken van onze maatschappij. Om het krampachtig vasthouden aan uitkeringen met controle door ambtenaren los te laten voor de gift van het inkomen in de verwachting dat uiteindelijk iedereen zijn talent wil inzetten voor de samenleving.
Voor de samenleving of voor het geld, dat maakt niet zoveel uit.
Ik kijk uit naar werkbare uitwerkingen van het basisloon. Voor de ww- man, voor de WAO, voor de bijstand, voor de AOW, voor de werkloze, voor iedereen. Ook voor de ambtenaren die hun controlebaantje kwijtraken. Voor de mensen die misbruik maken. Voor de meerderheid van de mensen die opbloeien bij de onafhankelijkheid van werk alleen om het inkomen te krijgen.
RSS-feed