Onze economie staat stijf van activiteiten: vooral om te krijgen wat je niet hebt, en te behouden wat je wel hebt. Een auto, een huis, een fiets, een vakantie.

Van alles lijkt er gewoon genoeg te zijn. Waarom moeten we er dan meer dan gemiddeld voor werken om jouw deel (nou ja..) te krijgen, terwijl andere mensen nog geen stromend water hebben maar wel jouw iPad inelkaar zetten en je breedbeeldtv.

Waarom betalen we tonnen voor een huis, uitsluitend om er twintig of dertig jaar in te kunnen wonen?

Het bracht mij op het vraagstuk: even afgezien van de maatschappelijke organisatie van dit moment, is het verstandig en duurzamer om te delen, te beleven en de zorg van het hebben ook te delen. 

Huizen delen, auto's delen, werkplekken delen, machines delen. Gewoon een beetje terug naar af maar wel met de gemakken van al die ontwikkelingen.
 

Een beetje lullig, maar toen ik met wat schippers mosselen zat te eten en we wat onderwerpen de revue lieten passeren moest ik vanmorgen ineens aan mieren denken.

Dat komt door één van de onderwerpen: het rapport Water als Geld van Uit@waarde. Een onderwerp dat beoogd om de economie duurzaam te stimuleren en tegelijkertijd gebruik te maken van de plaatselijke verworvenheden zoals de Linge, de Korne en een vrijwel ongeschonden natuurlijk landschap.

Al pratend gaf ik aan dat het meest problematische van dit soort onderwerpen is dat je een lange adem moet hebben om alle belanghebbenden te informeren en te betrekken, maar ook dat je moet kunnen leven met het feit dat je vermoedelijk geen resultaat zult hebben.

In één weekend kwam ik twee mensen tegen die het wel een aardig project vinden (eerlijkheidshalve zij vermeld dat één van de ook besproken varianten is het bevaarbaar maken van het Inundatiekanaal in Tiel).

En ineens moest ik aan mieren denken: die krijgen door samenwerking, en uithoudingsvermogen, heel veel voor elkaar. Hopenlijk gaat het idee Water als Geld een beetje van de grond komen. Ik heb hoop. 
Sterker nog, ik voel mij al een beetje mier :-)