Europa wordt neurotisch. Na de pakweg 130 doden in Parijs (dat is ongeveer het aantal doden dat elke twee dagen in heel Europa in het verkeer valt) loeren we in alle hoeken, gaten en appartementen of we nog iemand kunnen verdenken. Liefst mensen met een zwart of zuidelijk uiterlijk in de buitensteden van de grote steden.
Die mensen zijn daar namelijk mooi samen systematisch terecht gekomen als resultaat van het tamelijk effectief discriminatiebeleid van “ons”: de werkgevers die al dan niet actief zorgen dat er geen “...” in dienst komen.
Met als treurig resultaat dat die mensen weinig of geen inkomsten hebben, en wel naar eerdergenoemde wijken moeten uitwijken, al was het maar om droog te kunnen wonen.
Het zijn vooral moslims die door het lint gaan. Volkomen willekeurig, onder het mom van een geloof, aan het moorden slaan.
Maar staan die mensen voor een geloof, of is het het resultaat van mensen generaties lang geen kans geven op een mooi leven, een gezin, werk, een inkomen, een huis in een veilige wijk?
We zullen het niet weten: meestal trekken ze zelf letterlijk aan het kortste eind waardoor de bom om hun lichaam uiteengereten wordt, soms zijn dat de kogels van onze bewapende ambtenaren. Maar we kunnen wel, al dan niet deskundig, al dan niet met gezag, speculeren. Jammer dat dat ten koste gaat van zoveel mensen die hun droom wel aan het realiseren waren. Jammer dat we niet eerder praatten, luisterden en keken.
Die mensen zijn daar namelijk mooi samen systematisch terecht gekomen als resultaat van het tamelijk effectief discriminatiebeleid van “ons”: de werkgevers die al dan niet actief zorgen dat er geen “...” in dienst komen.
Met als treurig resultaat dat die mensen weinig of geen inkomsten hebben, en wel naar eerdergenoemde wijken moeten uitwijken, al was het maar om droog te kunnen wonen.
Het zijn vooral moslims die door het lint gaan. Volkomen willekeurig, onder het mom van een geloof, aan het moorden slaan.
Maar staan die mensen voor een geloof, of is het het resultaat van mensen generaties lang geen kans geven op een mooi leven, een gezin, werk, een inkomen, een huis in een veilige wijk?
We zullen het niet weten: meestal trekken ze zelf letterlijk aan het kortste eind waardoor de bom om hun lichaam uiteengereten wordt, soms zijn dat de kogels van onze bewapende ambtenaren. Maar we kunnen wel, al dan niet deskundig, al dan niet met gezag, speculeren. Jammer dat dat ten koste gaat van zoveel mensen die hun droom wel aan het realiseren waren. Jammer dat we niet eerder praatten, luisterden en keken.
RSS-feed