Ik betrapte mij er vanmorgen op dat ik elk jaar opnieuw moet wennen aan de lente in Italië. Die is niet zoals in Nederland fris, vochtig, bewolkt, en met soms sprankelende dagen. Die is regelmatig zwoel, en de lucht ruikt zwaar naar bloesems en oplevende aarde.

Het proces begon eigenlijk doordat ik, met een relatief warme dag voor de boeg, een wandeling maakte in het park in de buurt. En daar een kleine pauze (relatief uiteraard) inlaste om van de bevolking van het park te genieten. De vogels, de eigenaren van honden en moeders van kinderen. Op een van de talrijke bankjes gezeten, zorgvuldig uitgekozen op de gegarandeerde aanlevering van schaduw het daaropvolgende uur, bekeek ik de gemeentewerker die met zijn elektrische onderhoudskar met liefde de in plastic zakjes verpakte hondendrollen uit de vuilnisbakken viste. Geluidloos. Langzaam. In het voorbijgaan groette hij vriendelijk: zo maakte hij duidelijk dat ik als toerist tussen de bejaarden, de mama’s, vooral erg opviel.

Na een uurtje, ongeveer: je wist nooit precies wanneer het soezen overgegaan was in een zekere bewusteloosheid, werd ik mij sterker bewust van het verschil in ritme tussen noord- en zuid Europeanen. Hoewel de afstand maar 10 auto uren ver was, was wel degelijk sprake van een enorm verschil. Ik liep dus terug en het begon met de zon. Die scheen met meer nadruk dan ik eigenlijk verwachtte, prikkelde, en vooral: verwarmde. Het viel mij ook op dat er vrijwel geen bejaarden en mama’s waren, zelfs de vogels hielden zich een beetje stiller.

Dit was een stadium in het proces waar ik mij bewust werd dat mijn dagindeling aangepast moest worden: vroeger opstaan, eerder een wandeling door het park maken, en eerder aan het werk gaan of espresso drinken bij Jenny. En vooral: eerder aan de siësta beginnen. Die heerlijke periode van grofweg drie uur om in een luwte de ogen te sluiten. Eens na te denken over de middag. Of gewoon niets. Om vanaf een uur of vier weer lekker een paar uur aan het werk te gaan.

Ik maakte mij het proces dit jaar eigen op de vijfde dag. Sindsdien haal ik de boodschappen met meer plezier omdat de medewerksters bij Il Gigante er dan ook meer zin in hebben. De zon verliest haar grootste scherpte, De terrasjes raken bevolkt, en de lekkere hapjes verschijnen bij het glaasje wijn dat wordt  geserveerd (behalve voor echte toeristen die niet weten hoe dat werkt).

Vergeleken met een jaar eerder was het niet zo druk. De eigenaar van Le Bistro vertelde dat de meeste bezoekers die niet meer kwamen last hadden van de crisis: geen baan meer of alleen bang om die baan te verliezen. Een vrouw in ons appartementcomplex vertelde dat ze nog maar de helft verdiende van een jaar geleden. Maar ze was dan ook een Poolse. Een echte Italiaan vertelt niets: die is te trots. Trots op zijn land, zijn status. Dat laat hij zien. Ook tijdens mijn proces van de Italiaanse lente.