Foto van José Iping
We zijn nu met een paar onder-nemers een half jaar bezig om vorm te geven aan het "verkopen" van de Waal aan potentiële bezoekers.
Er zijn leefregels, of hoe het ook mag heten, en zelfs met slechts zes ondernemers lukt het nauwelijks om het eenduidig te maken. Komen er ook "regels" voor de gasten.
Maar wat is het dat de Waal ons zo raakt, zoveel emotie losmaakt? Wat is het dat ieder van ons geniet van het soms serene water in de warme zomerzon, het soms onstuimige en met witte koppen versierde snelstromende door de zuidwestenwind gegeselde water.
De vele uren dat ik op de Waal doorbreng, achter het stuur van mijn schip, zittend op een krib, wandelend over de brug van Beneden Leeuwen, dwalen mijn gedachten vaak weg.
De gedachten dwalen weg naar een eerste vriendin die haar leven in handen legde van de Waal, die haar opnam en maar niet meer teruggaf.
Dwalen weg naar mijn oom Jan uit Helmond van wie de assen na zijn leven in liefdevolle emotie door zijn kinderen en kleinkinderen, door zijn op hoge leeftijd nog mooie vrouw met zelfgekozen muziek en zelfgemaakte bloemen zijn verstrooid in de rivier als laatste teken van afscheid.
Dwalen weg naar mijn vader: zijn leven was lang en mooi, de liefde heeft hem getekend, en nee, ik denk niet dat zijn kinderen daarvan de getuigen zijn geworden. Zijn schaarse vriendschappen waren warm en bij tijd en wijle intens. Ook zijn resten hebben wij aan de Waal toevertrouwd.
Wat vormt dan die band met de Waal. Met die langzaam en krachtig stromende massa water, onweerhoudbaar op weg naar de zee?
Welke emotie maakt mij soms blij als ik de geur van een frisse regenbui opsnuif in de haven?
Misschien begrijp ik het nog ooit. Maar eigenlijk denk ik dat het een wonder is waarvan ik een bestaan vermoed maar waarvan ik nooit zal begrijpen welke mysterieuze kracht zoveel indruk en aantrekkingskracht uitoefent.
Mijn eerste vriendin zal nooit meer terugkomen. Toch geeft het troost dat ook zij uitgerekend de Waal koos om haar leven op te geven.
Er zijn leefregels, of hoe het ook mag heten, en zelfs met slechts zes ondernemers lukt het nauwelijks om het eenduidig te maken. Komen er ook "regels" voor de gasten.
Maar wat is het dat de Waal ons zo raakt, zoveel emotie losmaakt? Wat is het dat ieder van ons geniet van het soms serene water in de warme zomerzon, het soms onstuimige en met witte koppen versierde snelstromende door de zuidwestenwind gegeselde water.
De vele uren dat ik op de Waal doorbreng, achter het stuur van mijn schip, zittend op een krib, wandelend over de brug van Beneden Leeuwen, dwalen mijn gedachten vaak weg.
De gedachten dwalen weg naar een eerste vriendin die haar leven in handen legde van de Waal, die haar opnam en maar niet meer teruggaf.
Dwalen weg naar mijn oom Jan uit Helmond van wie de assen na zijn leven in liefdevolle emotie door zijn kinderen en kleinkinderen, door zijn op hoge leeftijd nog mooie vrouw met zelfgekozen muziek en zelfgemaakte bloemen zijn verstrooid in de rivier als laatste teken van afscheid.
Dwalen weg naar mijn vader: zijn leven was lang en mooi, de liefde heeft hem getekend, en nee, ik denk niet dat zijn kinderen daarvan de getuigen zijn geworden. Zijn schaarse vriendschappen waren warm en bij tijd en wijle intens. Ook zijn resten hebben wij aan de Waal toevertrouwd.
Wat vormt dan die band met de Waal. Met die langzaam en krachtig stromende massa water, onweerhoudbaar op weg naar de zee?
Welke emotie maakt mij soms blij als ik de geur van een frisse regenbui opsnuif in de haven?
Misschien begrijp ik het nog ooit. Maar eigenlijk denk ik dat het een wonder is waarvan ik een bestaan vermoed maar waarvan ik nooit zal begrijpen welke mysterieuze kracht zoveel indruk en aantrekkingskracht uitoefent.
Mijn eerste vriendin zal nooit meer terugkomen. Toch geeft het troost dat ook zij uitgerekend de Waal koos om haar leven op te geven.
RSS-feed